ਕਮਲਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬਨਵੈਤ ਦੀ ਪੁਸਤਕ ‘ਬੇਲੱਜ’ ਅਧਿੁਨਿਕ ਸਮਾਜਕ ਵਿਵਹਾਰ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ

 

ਕਮਲਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬਨਵੈਤ ਖੋਜੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸਮਾਜਿਕ ਵਰਤਾਰੇ ਅਤੇ ਵਿਵਹਾਰ ਬਾਰੇ ਲੇਖ ਲਿਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਇੱਕ ਦਰਜਨ ਪੁਸਤਕਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ, ਭਾਵੇਂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵੀ ਲਿਖਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੀਆਂ ਦੋ ਪੁਸਤਕਾਂ ਵੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਉਸਦਾ ਪੇਸ਼ਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਸੇਵਾ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਕਾਲਮਨਵੀਸ ਦੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਪ੍ਰਵਾਣਿਤ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਉਹ ਇੱਕ ਸੈਟੇਲਾਈਟ ਟੀ.ਵੀ. ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਚਰਚਾ ਅਧੀਨ ਉਸਦੀ ਪੁਸਤਕ ‘ਬੇਲੱਜ’ ਵਰਤਮਾਨ ਆਧੁਨਿਕ ਮਾਡਰਨ ਸਮਾਜ ਦੇ ਵਰਤਾਰੇ ਅਤੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੀ ਬੇਬਾਕੀ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਬੋਲਦੀ ਤਸਵੀਰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਵਿੱਚ ਰੰਗ ਵਰੰਗੇ ਤੇ ਨਿਵੇਕਲੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਵਾਲੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ 23 ਲੇਖ ਹਨ। ਉਸਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਆਮ ਬੋਲ ਚਾਲ ਵਾਲੀ ਸਰਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਛੋਟੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਕਈ ਘਟਨਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਾਢੂ ਪੱਤਰਕਾਰ ਵੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਬਹੁਤੇ ਲੇਖ ਫਸਟ ਪਰਸਨ ਵਿੱਚ ਹਨ, ਭਾਵ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨਿੱਜੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨੂੰ  ਆਧਾਰ ਬਣਾਕੇ ਲਿਖਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਲੇਖ ‘ਖੁਸਰੇ’ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਖੁਸਰਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸੰਤਾਪ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਹੋਰ ਇਨਸਾਨਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪ੍ਰੰਤੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਬੇਘਰ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਮਾਜ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਵੀ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ‘ਅਸੀਂ ਨਾਨਕਿਆਂ ਦੀ ਢੇਰੀ ‘ਚੋਂ ਨਹੀਂ’ ਲੇਖ ਵੀ ਅਤਿ ਸੰਜੀਦਾ ਤੇ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਮੇਂ ਦੀ ਤਬਦੀਲੀ ਨਾਲ ਵੀ ਔਰਤ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਨਹੀਂ ਆਇਆ, ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇਣ ਵਾਲੀਆਂ ਇਸਤਰੀਆਂ ਨਾਲ ਸਮਾਜ ਚੰਗਾ ਵਿਵਹਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਕਈ ਵਾਰ ਔਰਤਾਂ ਖੁਦਕਸ਼ੀ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ‘ਸ਼ਟਲ ਕੌਕ’ ਕਹਾਣੀ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਅਣਵੇਖੀ ਦੀ ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਨੂੰ ਵਰਣਨ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਬੁਢਾਪਾ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਲਈ ਸਰਾਪ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਨੂੰਹਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ‘ਤੇ ਭਾਰ ਸਮਝਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਤਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀਆਂ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਵੱਖਰਾ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ ਹਾਲਾਤ ਵਿੱਚ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਨਾ ਮਿਲਣਾ ਅਚੰਭਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਰਕਾਰੀ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਨੌਕਰੀ ਦੌਰਾਨ ਭਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਕਰਨਾ ਵੀ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।  ‘ਬੇਹੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਟੁੱਕ’ ਤੇ ‘ਸ਼ੈਸ਼ਨ ਜੱਜ ਨੇ ਲੀਹ ‘ਤੇ ਲਿਆਂਦਾ ਮੁਲਜ਼ਮ’ ਲੇਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਅਣਵੇਖੀ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ, ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ‘ਤੇ ਅੱਖ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਸੇਵਾ ਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ‘ਹਾਥੀ ਦੇ ਦੰਦ’ ਲੇਖ ਵੀ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚੌਧਰਾਂ ਦੀ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ ਅਤੇ ਗੁਰਦੁਅਰਿਆਂ ਦੇ ਧਨ ਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਕੰਮਾ ਲਈ ਵਰਤੋਂ ਨਾ ਕਰਨ ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਇਮਾਰਤਾਂ ਉਸਾਰਨ ‘ਤੇ ਹੀ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੇ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਸਿਖਿਆਵਾਂ ਤਾਂ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰ ਦੀਆਂ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਪ੍ਰੰਤੂ ਖੁਦ ਅਮਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਭਾਵ ਕਹਿਣੀ ਤੇ ਕਰਨੀ  ਵਿੱਚ ਜ਼ਮੀਨ ਅਸਮਾਨ ਦਾ ਅੰਤਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ‘ਦੀਵੇ ਥੱਲੇ ਹਨ੍ਹੇਰਾ’ ਲੇਖ ਲੇਖਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚਲੇ ਨਿੱਜੀ ਤਜ਼ਰਬੇ ਦੀ ਉਦਾਹਰਨ ਦੇ ਕੇ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਕਰੋਗੇ ਸੋ ਭਰੋਗੇ ਭਾਵ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜੋ ਗ਼ਲਤ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਦੇਵੋਗੇ ਤਾਂ ਉਹ ਸਿਖਿਆਵਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ‘ਤੇ ਵੀ ਲਾਗੂ ਹੋਣਗੀਆਂ। ‘ਧੁਰ ਅੰਦਰੋਂ ਸਲਾਮ’ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਮਾਸਟਰ ਹਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ‘ਬੇਹੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਟੁੱਕ’ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਹਰ ਵੱਡੇ ਛੋਟੇ ਨੂੰ ਸਤਿਕਾਰ ਦੇਣ ਦੀ ਤੀਕਦ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ‘ਲੇਖਕ ਸੱਚੀਂ ਕੂਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ’ ਵਿਚ ਕੌੜਾ ਸੱਚ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ, ਮਰਦ ਲੇਖਕ ਔਰਤ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀ ਖਾਮਖਾਹ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਨਵੇਂ ਲੇਖਕ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਪੁਸਤਕਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਹਨ। ‘ਖੋਪੇ’ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਦਰਸ਼ਕ ਅਧਿਆਪਕਾ, ਅਧਿਆਪਕ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਨੂੰ ਪਛਾਨਣ ਦੀ ਥਾਂ ਪਰੰਪਰਾਦਾਇਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੜਾਉਣ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਮਾਪੇ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਵਲ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ। ‘ਸ਼ੱਕਰ ਵਾਲੇ ਸਰਬਤ ਦੀ ਮਿਠਾਸ’ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਵਿਆਹਾਂ ਦੀ ਫਜ਼ੂਲ ਖ਼ਰਚੀ ਤੇ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ ਚੋਚਲਿਆਂ ‘ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਘੱਟ ਖ਼ਰਚੇ ਨਾਲ ਦੇਸੀ ਢੰਗਾਂ ਰਾਹੀਂ ਕੀਤੇ ਖ਼ਰਚੇ ਸਿਹਤ ਲਈ ਸਾਰਥਿਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਅਜੋਕੀ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵਿਰਾਸਤੀ ਖੁਰਾਕਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ‘ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਨੁਸਖ਼ਾ’ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਪੈਸਿਆਂ ਨਾਲ ਠੇਕੇ ‘ਤੇ ਬੰਦੇ ਰੱਖਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਕੰਨੀ ਕਤਰਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪ ਹੋਰ ਪੈਸੇ ਕਮਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗ਼ਰੀਬ ਲਈ ਮਹਿੰਗੀ ਦਵਾਈ ਦੀ ਥਾਂ ਸ਼ਰਾਬ ਨੂੰ ਦਵਾਈ ਦੀ ਥਾਂ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣਾ ਲਾਭਦਾਇਕ ਵਿਖਾਇਆ ਹੈ।  ‘ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦਿੱਸਦੀ ਬੇਬੇ’ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਦੀ  ਤਰਜਮਾਨੀ ਕਰਦਾ ਲੇਖ ਹੈ। ਕਿਤਾਬਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਦਲ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾਇਬਰੇਰੀ ਸੁਨਹਿਰੇ ਭਵਿਖ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ। ‘ਸੋਨੇ ਦੇ ਬਿਸਕੁਟ’ ਲੇਖ ਭਰਿਸ਼ਟ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹਓਮੈ ਦਾ ਪਰਦਾ ਫਾਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚੋਰ ਤੇ ਕੁੱਤੀ ਦੇ ਮਿਲੇ ਹੋਣ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ‘ਜਦੋਂ ਸਰਕਾਰ ਇੱਕ ਰੁਪਿਆ ਦੇਣ ਘਰ ਆਈ’ ਲੇਖ ਸਚਾਈ ‘ਤੇ ਪਹਿਰਾ ਦੇਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਨਾਦਾਇਕ ਹੈ। ‘ਮਿੱਠੀ ਜੇਲ੍ਹ’ ਲੇਖ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਮਿੱਠੀ ਜੇਲ੍ਹ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਪਰਵਾਸ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਬਸਰ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਤ੍ਰਾਸਦੀ ਵੀ ਦਰਸਾਈ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮਿਸਿਜ ਚਹਿਲ ਦੇ ਸਸਕਾਰ ਲਈ ਮੋਢਾ ਦੇਣ ਲਈ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ‘ਸ਼ੈਸ਼ਨ ਜੱਜ ਨੇ ਲੀਹ ‘ਤੇ ਲਿਆਂਦਾ ਮੁਲਜ਼ਮ’ ਲੇਖ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੋਣ ਲਈ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਨਿਸਚਤ ਕਰਨ, ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਕਦੀ ਕਦੀ ਤਾਅਨੇ ਮਿਹਣੇ ਵੀ ਕੰਮ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਮਝੌਤਾਵਾਦੀ ਹੋਣਾ ਵੀ ਸਾਰਥਿਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ‘ਦੁਬਈ ਵਾਲਾ ਪੈਨ’ ਦਾਜ ਨਾ ਲੈਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਦਿੰਦਾ ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਲੋਕ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਦੇ ਵਰਤਣ ਤੋਂ ਪ੍ਰਹੇਜ ਕਰਦੇ ਹਨ। ‘ਆਫ਼ ਦਾ ਰਿਕਾਰਡ’ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਤਜ਼ਰਬੇ ਸਾਂਝੇ ਕੀਤੇ ਹਨ ਤੇ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਆਫ਼ ਦਾ ਰਿਕਾਰਡ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਪ੍ਰੰਤੂ ਆਪਣੀਆਂ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਕਰਕੇ ਸਿੱਧੇ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ। ‘ਤਨਖ਼ਾਹੀਆ’ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕੌੜੇ ਸੱਚ ਅਤੇ ਭਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦਿਆਂ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਵੀ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਦੀ ਗਿਰਾਵਟ ਦੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹਨ। ‘ਜੰਦਰੇ’ ਲੇਖ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਵਸਣ ਤੇ ਪਰਵਾਸ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਦਰੇ ਲੱਗ ਗਏ ਹਨ। ‘ਚਿਕੜ ’ਚੋਂ ਉਗਮਦੇ ਅੱਖ਼ਰ’ ਲੇਖ ਵਿੱਚ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਤੇ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਅੰਤ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ‘ਬੇਲੱਜ’ ਲੇਖ ਦੇ ਨਾਮ ’ਤੇ ਪੁਸਤਕ ਦਾ ਨਮਾ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ, ਜਿਹੜਾ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾ ਦਾ ਪਾਰਟੀਆਂ ਬਦਲਣ ਤੇ ਭਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸੱਚੇ ਸੁੱਚੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਦੁਖੀ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਮੱਚੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਲਕੇ ਫੁਲਕੇ ਲੇਖ ਸਮਾਜਿਕ ਤਬਦੀਲੀ ਲਈ ਸਹਾਈ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ।

  99 ਪੰਨਿਆਂ, 220 ਰੁਪਏ ਕੀਮਤ ਵਾਲੀ ਇਹ ਪੁਸਤਕ ਸਪਤਰਿਸ਼ੀ ਪਬਲੀਕੇਸ਼ਨ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਨੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀ ਹੈ।

ਸੰਪਰਕ ਕਮਲਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬਨਵੈਤ : 9814734035

ਸਾਬਕਾ ਜਿਲ੍ਹਾ ਲੋਕ ਸੰਪਰਕ ਅਧਿਕਾਰੀ

  ਮੋਬਾਈਲ-94178 13072

  ujagarsingh48@yahoo.com